Le fu. Yun lang naman talaga ang magagawa ko, di ba?

Sorry. Pero, minsan kasi di ko maiwasan malungkot kasi alam mo yun. We’re not like that. Nakakalungkot lang. Lalo na pag nagkakasama tayo like kahapon sa C1, para akong invisible. Mahirap kaya! Sobra. Nakakaiyak. Ayun nga, alam ko namang kailangan kitang intindihin. Pero syempre ako din naman! Kahit konti lang. I have feelings too. And I don’t like what’s happening to us right now. Hindi ko din naman ginusto yun. Sorry. It’s just, I’m used to na andyan ka palagi. Ayun lang, I miss you. :(

(via my ever dearest tumblr) :D